Μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, η κοινωνική σταθερότητα μπορούσε να
αναπαράγεται κυρίως μέσω της απόσπασης της συναίνεσης πλειοψηφικών
κομματιών της κοινωνίας που παραχωρούσαν την πολιτική τους ελευθερία με
αντάλλαγμα μια ζωή με σχετική ευημερία. Αυτή ήταν, άλλωστε, η λογική του
καπιταλισμού μέχρι σήμερα: όλα τα προβλήματα θα τα λύσει η οικονομική
ανάπτυξη, η οποία θα φέρει την κοινωνική ειρήνη, την «Πρόοδο» κ.λπ.[1].
Πράγμα που δεν ήταν απόλυτα ψευδές, αν αναλογιστούμε την πρωτοφανή,
ιστορικά, οικονομικο-τεχνική ανάπτυξη και ευημερία στην οποία οδήγησε ο
καπιταλισμός τις δυτικές κοινωνίες (ανεξαρτήτως του άδικου, φυσικά,
τρόπου με τον οποίο αυτός ο πλούτος διανεμόταν). Η κουλτούρα αυτή, που
εδραιώθηκε με την απογείωση και καταξίωση της λεγόμενης μεσαίας τάξης
στο οικονομικό πεδίο, κατά τα μεταπολεμικά χρόνια -την περίφημη
κεϊνσιανή «Χρυσή Τριακονταετία»-, μετουσιώθηκε σε υποχώρηση των βασικών
ρευμάτων συλλογικής δράσης (εργατικό, φοιτητικό, οικολογικό και
φεμινιστικό κίνημα) και εξαφάνιση των όποιων επαναστατικών προταγμάτων,
παράγοντας το σύγχρονο μοντέλο του «μετρημένου», ωφελιμιστή και πολιτικά
ευνουχισμένου ψηφοφόρου του μεσαίου χώρου στο πολιτικό πεδίο. Σήμερα
όμως, οι καταιγιστικές εξελίξεις δεν αφήνουν περιθώριο για διαιώνιση του
κυρίαρχου παραδείγματος που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες. Υπό
αυτήν την έννοια, θα πρέπει να δούμε την σημερινή τάση επικράτησης του
νεοφιλελευθερισμού ως έκφανση ενός συνολικότερου πολιτικού
μετασχηματισμού, αγνώστων ακόμα ορίων και ανθρωπολογικών συνεπειών. Αντίθετα
με τις ελπίδες των σοσιαλδημοκρατών ότι η κρίση που ξέσπασε το 2008 θα
οδηγούσε σε μια αλλαγή πορείας, σε κάποια επιστροφή σε πιο κεϊνσιανού
τύπου πολιτικές, καθίσταται όλο και πιο προφανές ότι βασική συνέπεια της
κρίσης αυτής στο πολιτικό επίπεδο είναι η οριστική εμπέδωση ενός
καπιταλισμού της λιτότητας και των «περικοπών»...
Η συνέχεια εδώ
Η συνέχεια εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου