ΔΝΤ

Οι ιθύνοντες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σε μια εσωτερική μελέτη τους διαπιστώνουν χωρίς περιστροφές την εκκωφαντική αποτυχία των κυβερνήσεων σε σχέση με την οικονομική κρίση.
Μάλιστα μερικά από τα βασικά προβλήματα του πυρήνα του καπιταλισμού έχοέχον οξυνθεί ακόμα περισσότερο με τα μέτρα που πήρανε για να σώσουν υποτίθεται τις «άρρωστες» τράπεζες και επιχειρήσεις. «Πολλά από τα συστημικά χαρακτηριστικά, που συνέβαλαν στη δημιουργία των συστημικών κινδύνων, εξακολουθούν να υπάρχουν», γράφουν οι συγγραφείς της μελέτης. Δεν έγινε μάλιστα τίποτα για να ξεπερασθούν οι αιτίες της κρίσης, με αποτέλεσμα να «σπαρθεί ο σπόρος για τον θερισμό της επόμενης κρίσης».
Κατονομάζουν και μερικούς λόγους, γιατί το οικονομικό σύστημα(καπιταλισμός) σήμερα είναι πιο επιρρεπής από ότι πριν τη κρίση του 2008. Σε όλες τις χώρες δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα, όσον αφορά στη δομή του συστήματος. Για παράδειγμα η συγκέντρωση του κεφαλαίου επιταχύνθηκε, αφού εξαγοράσθηκαν ανταγωνιστές και δημιουργήθηκαν τεράστιοι οικονομικοί γίγαντες με τη συνταγή «πολύ μεγάλος για να πέσει».
Όμως ακριβώς εδώ είναι η «αχίλλειος πτέρνα»: αν τυχόν «πέσει» ένας τέτοιος οικονομικός γίγαντας-που πρακτικά θεωρείται «αβύθιστο καράβι»-τότε θα βυθισθεί μαζί του-λόγω τεράστιου μεγέθους- και ολόκληρο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Με τέτοιο μέγεθος δε θα μπορεί να τον σώσει ούτε η μεταφορά πόρων από τους φορολογούμενους-μέσω των μέτρων των κυβερνήσεων-γιατί οι κλίμακες είναι τέτοιες που ξεπερνούν και τα οικονομικά μεγέθη ολόκληρων κρατών. Μεγα-οικονομικά τραστ, όπως «σκιώδεις τράπεζες» και μεγα-φοντς , εξαιρέθηκαν ακόμα και από τις προτεινόμενες ρυθμίσεις στις αγορές κεφαλαίου. «Οι κυβερνήσεις πρέπει να σκεφθούν και να βρουν τρόπους πως θα μειώσουν την απειλή για τη σταθερότητα του συστήματος από αυτούς τους οικονομικούς γίγαντες» προτείνουν οι συγγραφείς.
Προφανώς γι αυτούς προτεραιότητα έχει η σταθερότητα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος σε σχέση με τον κίνδυνο να πέσει μελλοντικά ένας τέτοιος γίγαντας, όπως έγινε με την Lehman Brothers το 2008. Προτιμούν να παρθούν «μη φιλελεύθερα» μέτρα για τη μείωση της πολυπλοκότητας αυτών των πολυεθνικών κεφαλαίων και τον έλεγχό της-πράγμα που στρέφεται ενάντια στην ίδια τη μέχρι τώρα «γραμμή» του ΔΝΤ-παρά να θέσουν σε κίνδυνο τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό.
Προτιμούν να ρίξουν «νερό στο κρασί» τους, παρά να υπάρξει ο κίνδυνος να παρασυρθούν όλοι στο βυθό από τα «τέρατα» που οι ίδιοι δημιούργησαν, σαν δόκτορες Φράγκενστάιν.