Για μια δικτύωση των κοινοτήτων αγώνα, αντίστασης και υπεράσπισης της ζωής και των «Κοινών»

Μέχρι τώρα ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός υποσχόταν «κοινωνίες ευημερίας και αφθονίας», αποκρύπτοντας τις παράπλευρες απώλειες από τις απειλές που συνόδευαν την παγκοσμιοποίησή του.
Η μεγαλύτερη από αυτές τις απειλές μέχρι τώρα, ήταν αυτό που από κάποιους επιστήμονες ονομάσθηκε «συνδημία του υποσιτισμού-παχυσαρκίας-κλιματικής αλλαγής». Υποσιτισμός στον «υπο ανάπτυξη κόσμο», παχυσαρκία στον «αναπτυγμένο» κόσμο[1] και κλιματική αλλαγή για όλον τον πλανήτη.
Τώρα έχουμε επιπλέον και την πανδημία Κόβιτ19, που προστιθέμενη στις προηγούμενες, δημιουργεί τέτοιες συνθήκες ώστε η παγκόσμια ελίτ και οι κυβερνήσεις της να την εκμεταλλευθούν σαν την «τέλεια καταιγίδα» για να μπορέσουν να εφαρμόσουν τέτοια μέτρα οικονομικής και πολιτικής ατζέντας, τα οποία σε κάθε άλλη περίπτωση θα προκαλούσαν μεγάλη αντίδραση από τους «από κάτω» αυτού του πλανήτη.
Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και η πολεμική σύγκρουση στην Ευρώπη με θέατρο την Ουκρανία: αυτή θα οξύνει την επερχόμενη επισιτιστική-διατροφική κρίση, αλλά και την ενεργειακή, κρίσεις που είχαν ήδη διαφανεί και πριν τον πόλεμο με αυξήσεις τιμών παντού, αφού και η τροφή[2] και η ενέργεια[3] έχουν μετατραπεί σε χρηματιστηριακά προϊόντα.
Ο κόσμος που θέλουμε να αλλάξουμε

• 2018, 26 άνθρωποι έχουν πλέον περιουσιακά στοιχεία που ισούνται με τα εισοδήματα των φτωχότερων 3,8 δισεκ. κατοίκων της γης,
• Ενώ η παγκόσμια προσφορά τροφίμων είναι παραπάνω από επαρκής για 12 δισ. ανθρώπων με 2700 θερμίδες την ημέρα, ταυτόχρονα 1 δισ. ανθρώπων υποσιτίζεται.
•  30%(1,3 δισ. τόνοι) παραγόμενης τροφής πάει στα σκουπίδια. Για πεταμένη τροφή καλλιεργούνται κάθε χρόνο 14 δισεκ. στρέμματα, δηλαδή το 28% των συνολικών καλ. εδ.

 

• Στην 10ετία του 1970-80 ο μέσος άνθρωπος στον αναπτυγμένο κόσμο κατείχε περίπου 6000 αντικείμενα και οι έρευνες για την ευτυχία έδειχναν ότι ήταν ευχαριστημένος περισσότερο από σήμερα που κατέχει περίπου 10.000 αντικείμενα

Οι εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί σήμερα από τον «καταστροφικό καπιταλισμό», όπως τον έχει αναλύσει η Ναόμι Κλάιν, είναι τέτοιες που θα κάνουν ακατοίκητη τη Γη για τους περισσότερους ανθρώπους για τους παρακάτω λόγους:

•  Κλιματική αλλαγή, κλιματικές ασθένειες και θάνατοι λόγω της υπερθέρμανσης, παγκοσμιοποίηση της ασθένειας και επερχόμενες πανδημίες
• αέρας που δεν θα αναπνέεται, ατμοσφαιρική ρύπανση που κάνει αόρατο τον Ήλιο(κινέζικες πόλεις)
• επισιτιστική και ενεργειακή κρίση που οξύνονται και λόγω των πολεμικών συγκρούσεων(βλέπε πχ. Ουκρανία)
• εξαφάνιση ειδών,
• οξύνιση των ωκεανών,
• μόνιμη οικονομική κατάρρευση, κεφαλαιοποίηση της καταστροφής[4], αύξηση συγκρούσεων, πολέμων και ολοκληρωτισμών.

Ο εφησυχασμός λοιπόν της πλειοψηφίας των ανθρώπων δε μπορεί να συνεχισθεί!
Τα διλήμματα και τα δράματα που κρύβονται στις παραπάνω δυσμενείς εξελίξεις , πρόκειται να βιωθούν κυρίως από τις μελλοντικές γενιές στις οποίες οι σημερινές κληροδοτούν όχι μόνο οικονομικά χρέη, αλλά και πολύ περισσότερα οικολογικά χρέη, με την έννοια ότι τα παιδιά και τα εγγόνια μας , αν θέλουν να επιβιώσουν θα χρειασθεί να αλλάξουν τον σημερινό τρόπο ζωής και τον τρόπο οργάνωσής τους .
Η εξέγερσή τους-αν ποτέ την κάνουν-θα έχει να κάνει περισσότερο με τις συνθήκες που καταστρέφουν τη ζωή τους και με την επιδίωξη ενός ευζωϊκού τρόπου ζωής. Υπάρχει ήδη ένα παγκόσμιο ρεύμα «φυγής» και «παραίτησης», καθώς και ένα γρήγορα αναπτυσσόμενο κίνημα των «φειδωλών-μινιμαλιστών» της γενιάς των «Μιλλένιανς»(γεννημένοι στις δεκαετίες του 1980-90) και της «γενιάς Ζ»(γεννημένοι από το τέλος της 10ετίας του 1990 μέχρι το 2010), που προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ εργασίας και προσωπικής ζωής με σύνθημα: «μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα με λιγότερα, γιατί τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά»!
ΗΠΑ: καλοκαίρι 2021, πάνω από 24 εκατομ. εργαζόμενοι προχώρησαν στην μεγάλη «έξοδο» από την εργασία τους( και λόγω πανδημίας) και διαμένουν κυρίως στα Van τους χωρίς να πληρώνουν πια λογαριασμούς.
Ε.Ε: δύο εκατομ. λιγότεροι εργαζόμενοι, που «παράτησαν» τις εργασίες τους αμφισβητώντας το νόημα της μισθωτής εργασίας.
Κίνα: το κίνημα «lieflat» αντιδρά στο εξαντλητικό πρόγραμμα εργασίας στις επιχειρήσεις «996» (9 π.μ.-9 μ.μ.-6 μέρες τη βδομάδα).
Ιαπωνία:  το κίνημα freeters από το 1990 ενάντια στο 15ωρο και την ελαστικότητα, και από το 2010 η «γενιά satori», οι «αναχωρητές» που θεωρούν τον εαυτό τους μινιμαλιστές και αντικαταναλωτές.
Γερμανία: για παράδειγμα, το 30% των εκπαιδευτικών παθαίνουν τα τελευταία χρόνια «burn out» λογω των συνθηκών εργασίας στα σχολεία. Το burn out το παθαίνουν συχνά και στελέχη επιχειρήσεων σε όλους τους κλάδους βγαίνοντας πρόωρα με αναπηρική σύνταξη.
Ελλάδα: από πρόσφατη έρευνα(Φεβρουάριος 2022) για την «μεγάλη παραίτηση» όπως ονομάσθηκε, το 46% προτιμά να παραιτηθεί από την εργασία του όταν δεν έχει ποιότητα η ζωή του. Στον τουρισμό π.χ. οι επιχειρηματίες δεν βρίσκουν εργαζόμενους με τις συνθήκες που προσφέρουν.
Γενικά:
-οι περισσότεροι βρίσκουν ένα προσωπικό δρόμο διαφυγής με τα «βαγόνια του τρένου της ανάγκης»- προς την Ευρώπη οι Έλληνες, προς την περιφέρεια των χωρών τους οι υπόλοιποι, αφήνοντας πίσω τους τις μεγαλουπόλεις(«Να τελειώνουμε με τις μεγαλουπόλεις»).
-Το στοίχημα: πως το μη πολιτικό ή μη κοινοτικό αυτό κίνημα μπορεί να αποτελέσει τη βάση για μια ευτοπική διέξοδο προς τη κατεύθυνση δημιουργίας δομών εργασίας και κοινοτικής ζωής σε συνθήκες αυτοκαθορισμού και σχετικής αυτάρκειας μέσω της μετάβασης των υποκειμένων σε νέες τοπικοποιημένες κοινότητες της ισοκατανομής του λιγότερου για επάρκεια με το μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα.
Θα χρειασθεί  να περάσει η ανθρωπότητα στο στάδιο, της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης, της αυτονομίας με άμεση δημοκρατία και της Κοινοτικής οργάνωσης της κοινωνίας στη βάση του ομοσπονδιακού Κοινοτισμού.
Θα χρειασθεί οι άνθρωποι να επανανοηματοδοτήσουν τη ζωή τους:

• Επιβράδυνση στον χρόνο: πιο αργά και σε βάθος!
• Εγγύτητα στον χώρο: πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά!
• Επάρκεια στην ιδιοκτησία, στα μέσα και τους πόρους διαβίωσης: ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά!
• Ενσυναίσθηση στις διανθρώπινες σχέσεις και στις σχέσεις με τις άλλες μορφές ζωής: Αναγνώριση της διαφορετικότητας και συμπάθεια-αλληλοστήριξη!
• Επαναοικειοποίηση τόπων, Κοινών συλλογικών και σχεσιακών αγαθών -χρόνου: Αποκατάσταση καταστροφών, επανάκτηση  και αύξηση του ελεύθερου προσωπικού χρόνου για αυτοπραγμάτωση-αυτοανάπτυξη!
• Ευρύτητα στη γνώση και τις δεξιότητες: ολιστική πολύπλευρη γνώση και ολοκληρωμένα πρόσωπα!
• Επανανοηματοδότηση στη συνείδηση και τη ζωή: Συνεργατικά και αλληλέγγυα! όποιος φροντίζει για όλους, φροντίζει και για τον εαυτό του!
• Επιστροφή προς τις δύο μάνες: γαία-κοινότητα

Η έννοια του Κοινοτισμού είναι κομβική, σήμερα
Γιατί στις σημερινές συνθήκες, και λόγω των πολλαπλών κρίσεων που αφορούν και την ίδια τη δομή του καπιταλιστικού συστήματος σε παγκόσμιο επίπεδο, το κοινοτικό πνεύμα και ο κοινοτισμός έχει επανέλθει σε όλο τον κόσμο και διαμορφώνεται- κυρίως και προς το παρόν- με τη συλλογική υπόσταση των «κοινοτήτων του αγώνα» και των «κοινοτήτων αντίστασης στον κίνδυνο και τη καταστροφή». Η κοινωνία των «από κάτω», εκείνων δηλαδή που βρίσκονται σε κίνδυνο και είναι τα θύματα της παγκοσμιοποίησης και των κρατών, δημιουργούν εγχειρήματα κοινοτισμού και κοινοτικές σχέσεις μεταξύ τους. Η παράδοση του κοινοτισμού εμφανίζεται, υποχωρεί και ξαναεμφανίζεται, ιδίως στις δύσκολες συνθήκες.
Αυτό που δεν κατάφερε το κίνημα του σύγχρονου κοινοτισμού, ήταν να αναπτύξει παράλληλα και αντι-θεσμούς απέναντι των επικρατούντων υφιστάμενων θεσμών, έτσι ώστε να μπορεί να συσταθεί μία δύναμη δυαδικής εξουσίας, αποκεντρωμένη, ομοσπονδιακή και προερχόμενη από τους πολίτες, ώστε αυτή να αποκτήσει τον έλεγχο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, τον  οποίο έλεγχο εξακολουθεί προς το παρόν να κρατά για τον εαυτό του το συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό εθνικό κράτος. Για να δημιουργήσουμε τέτοιους αντι-θεσμούς στις σημερινές συνθήκες του άκρατου ατομικισμού είναι πολύ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Είναι πολύ δύσκολο να οργανώσουμε μια πραγματική δημοκρατική πολιτεία, αλλά και δυσκολότερο να τη διατηρήσουμε, όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα. Το ζήτημα της επαναστατικής αλλαγής και στα μέρη μας, προϋποθέτει την αποκέντρωση σε κοινότητες, δήμους και περιφέρειες και τη δικτύωσή τους σε ανακλητά συμβούλια.
Ο κόσμος του αγώνα, συρρικνωμένος πάλι σήμερα σε σχέση με λίγα χρόνια πριν, αλλά υπαρκτός και επίμονα δραστήριος, στρέφεται καθημερινά-ιδίως στα πλαίσια και της επιδημιολογικής κρίσης, αλλά και κατά και μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές του περσινού καλοκαιριού όπου π.χ. στη Β. Εύβοια εκφράσθηκε η αλληλεγγύη και το κοινοτικό πνεύμα ακόμα και με συνελεύσεις ντόπιων και αλληλέγγυων- στρέφεται λοιπόν όλο και περισσότερο στην έννοια της Κοινότητας μέσα από μια θολή προσέγγιση της εικόνας της. Η υιοθέτηση της έννοιας θα επιταχυνθεί στα επόμενα χρόνια, γιατί θα καλύπτει πολλές προσεγγίσεις και ανάγκες για συλλογική πραχτική και δράση.    
Στην Ελλάδα της επιδημιολογικής κρίσης άρχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο Κοινότητα και να μιλάνε για την αναγκαιότητα επιστροφής στην έννοιά της, ακόμα και καθεστωτικοί πολιτικοί και κονδυλοφόροι( π.χ. «Με ατομική ευθύνη να κρατάμε τα μέτρα και να εμβολιασθούμε για να προστατέψουμε την κοινότητα από τον ιό», λένε. Αυτοί βέβαια εννοούν την «κοινότητα των υπηκόων» και όχι την κοινότητα των αυτόνομων πολιτών).
Ο κοινοτισμός και η άμεση δημοκρατία με την ομοσπονδιακή μορφή, αποτελεί σήμερα την ιδέα που μπορεί, όσο πιθανώς καμία άλλη, να εδαφικοποιήσει ταυτόχρονα σε τοπικό/γεωγραφικό αλλά και οικουμενικό/φαντασιακό επίπεδο την έννοια του κοινωνικού αυτοκαθορισμού.
Οι κοινοτικοί δεσμοί και σχέσεις σήμερα δεν στηρίζονται μόνο στην έννοια της χωρικής εγγύτητας-αν και αποτελεί βασική προϋπόθεση-αλλά διέπονται περισσότερο από τις κοινές πολιτισμικές, κοινωνικές και πολιτικές αξίες. Προς αυτή την κατεύθυνση ζητούμενο είναι να δημιουργηθούν εκείνοι οι κοινοτικοί δεσμοί-θεσμοί που θα βρίσκουν έδαφος στο κοινωνικό πεδίο και θα διαμορφώνουν σταδιακά και τη νέα κοινωνική πραγματικότητα.
Η δικτύωση των υπαρχόντων σήμερα κοινοτήτων αγώνα, αντίστασης και υπεράσπισης της ζωής και των «Κοινών» στην Ελλάδα[5] είναι απαραίτητη και μπορεί να γίνει ο εφαλτήρας για την από τα κάτω διαμόρφωση ενός προγράμματος υπέρβασης του καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού και του κεντρικού αυταρχικού κράτους.
 


[1] Παγκόσμιος οργανισμός Υγείας: το 2022 πάνω από το 50% των Ευρωπαίων ενήλικων είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι. Γερμανία: κάθε χρόνο 20.000 χειρουργικές επεμβάσεις για παχυσαρκία με κόστος αντιμετώπισης 6-33 δις. Ευρώ.

[2] Σε άρθρο των New York Times, παρουσιάζεται ο κίνδυνος της έλλειψης τροφίμων: «Ένα κρίσιμο μέρος του παγκόσμιου αποθέματος σιταριού, καλαμποκιού και κριθαριού έχει παγιδευτεί στη Ρωσία και την Ουκρανία λόγω του πολέμου, ενώ ένα ακόμη μεγαλύτερο μέρος των λιπασμάτων του κόσμου έχει κολλήσει στη Ρωσία και τη Λευκορωσία. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι παγκόσμιες τιμές των τροφίμων και των λιπασμάτων εκτοξεύονται στα ύψη. Από την εισβολή τον περασμένο μήνα, οι τιμές του σιταριού έχουν αυξηθεί κατά 21%, του κριθαριού κατά 33% και ορισμένων λιπασμάτων κατά 40%»

[3] Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, μπορεί να εκτροχιάσει ακόμη περισσότερο το κλίμα με αύξηση των εκπομπών διοξειδίου, καθώς πολλές χώρες οδηγούνται -αντί στη μείωσή τους-σε μια ξέφρενη αναζήτηση νέου εφοδιασμού σε αέριο και πετρέλαιο προκειμένου να αντικαταστήσουν τις ρωσικές εισαγωγές, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο την εξάρτησή τους από τα ορυκτά καύσιμα. Ήδη ο πόλεμος και οι κυρώσεις έχουν σαν αποτέλεσμα την πολλαπλή επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Ταυτόχρονα, και ιδίως στην Ευρώπη -και ειδικά στη Γερμανία- γίνεται μαζική μεταφορά πόρων σε νέα εξοπλιστικά προγράμματα, ενώ αυτοί οι πόροι θα ήταν απαραίτητοι για την ενεργειακή μετάβαση πέρα από τους υδρογονάνθρακες, όπως επίσης και για την καταπολέμηση των κοινωνικών ανισοτήτων και άλλων οικολογικών απειλών.

[4] «Κεφαλαιοποίηση της συμφοράς»: Η καταστροφή ως ευκαιρία για το κεφάλαιο
Με τα λόγια, όχι κάποιας ριζοσπαστικής οργάνωσης, αλλά του ίδιου του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητος για την καταστροφή των πυρκαγιών το καλοκαίρι του 2021 στην Εύβοια:
«Για ποιον άραγε λόγο είναι ευκαιρία η καταστροφή μιας περιοχής όπως η Εύβοια;»
Τα σχέδια της κυβέρνησης για την «αποκατάσταση» της καλοκαιρινής καταστροφής της Εύβοιας (με τίτλο: «Διαγραμματική Απεικόνιση Μηχανισμού Διακυβέρνησης του Master Plan» και συνίσταται σε πλήρη επανασχεδιασμό της περιοχής σε χωροταξικό και πολεοδομικό επίπεδο που αποφασίστηκε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό), είναι ελκυστική «ευκαιρία» για «κεφαλαιοποίηση της συμφοράς». Για «ανεξέλεγκτη δηλαδή εισβολή συμφερόντων που μεταβάλλουν άρδην το περιβάλλον, τη φυσιογνωμία και τον τρόπο ζωής μιας περιοχής, παραμερίζοντας, εν ονόματι της έκτακτης ανάγκης, πραγματικά εμπόδια και νομικές διαδικασίες που ίσχυαν μέχρι τότε και αξιοποιώντας την απόγνωση των κατοίκων που έχουν δικαιολογημένα απολέσει τις αντιστάσεις».
 

[5] Υπάρχει ήδη μια τέτοια προσπάθεια για Πανελλαδική Δικτύωση, όπως επίσης και στην περιοχή της Θεσαλίας.