Τοπικοποίηση-Κοινωνικοποίηση-Κοινοτισμός-Αποανάπτυξη-Άμεση Δημοκρατία (Σκιαγράφηση προγράμματος μετάβασης)

1. Τοπικοποίηση

Η Τοπικοποίηση είναι ένα παιγνίδι διαλεκτικής με τον όρο παγκοσμιοποίηση
Προέκυψε από την κριτική στο δυτικό καπιταλιστικό μοντέλο ανάπτυξης, που επιδιώκει να παγκοσμιοποιηθεί και σήμερα:

• Δε μπορεί πια να μεγαλώνει τη «πίτα» και απλώς τη φουσκώνει
• Παράγει παντού κοινωνικές και οικολογικές ζημιές
• Οδηγεί όχι μόνο σε κρίση χρεών και πτωχεύσεις κρατών, επιχειρήσεων και τάξεων, αλλά και σε πτώχευση-κατάρρευση της «Α.Ε. Γη»
• Προτείνεται σαν μια στρατηγική για στροφή σε μια αποκεντρωμένη, επανατοπικοποιημένη, αυτοδιαχειριζόμενη, οικολογική και αταξική κοινωνία της ισοκατανομής πόρων και εξουσιών.

Οι δομές της:
διευρυμένη οικογένεια(ιδεολογική σύνδεση)-οικοκοινότητα («Οίκος»), αυτοδύναμη κοινότητα(χωρική-ενδιαφερόντων), δήμος-περιφέρεια-επικράτεια με ομοσπονδιοποίηση για τη δημιουργία της παγκόσμιας κοινότητας των κοινοτήτων
Οικοδόμηση:

• σε σχέση απόρριψης, αντιπαράθεσης και ρήξης με τις δομές του κεντρικού κράτους και του εταιρικού τρόπου παραγωγής και διανομής, καθώς και με τα μεγασυστήματα της παγκόσμιας διακυβέρνησης
• Με άμεση δημοκρατία στα πλαίσιά τους-εξέλιξή της σε γενικό τρόπο αυτοδιακυβέρνησης με νέο «κοινωνικό συμβόλαιο»
• Με συλλογική-κοινοτική-δημοτική ιδιοκτησία
• Με απεξάρτηση από την έννοια του σωρευτικού χρήματος και τις «αγορές»
• Με στήριξη σε όσο γίνεται πιο τοπικούς φυσικούς και κοινωνικούς πόρους και πηγές και σε μια κοινωνικοποιημένη οικονομία της εγγύτητας

Δεν έχει να κάνει με τον «τοπικισμό». Δημιουργεί τους όρους για μια νέα «οικουμενικότητα»

2. Κοινωνικοποίηση-Κοινοτισμός

Η υπέρβαση της παγκοσμιοποίησης μπορεί να γίνει με τη διαδικασία της οικουμενικοποίησης:
Θα στηρίζεται στην αρχή της οικουμενικότητας: μία είναι η πατρίδα όλων, ο μπλε πεπερασμένος και μοναχικός στο κοντινό διάστημα πλανήτης μας.   Ο αέρας, η θάλασσα, το νερό, η γη και οι καρποί της, ο υλικός πλούτος και οι ενεργειακοί πόροι, τα δώρα γενικά της φύσης αυτού του πλανήτη, είναι δώρα και κοινή κληρονομιά για όλους τους ανθρώπους και τις άλλες μορφές ζωής που δημιούργησε αυτή η φύση
Κοινή κληρονομιά επίσης τα κοινωνικά αγαθά που δημιούργησαν οι –πριν και νυν-κοινωνίες
Κοινωνικά αγαθά:

• οι σπόροι και οι ποικιλίες-ράτσες(πατεντάρισμα γενετικού υλικού)
• η κοινωνικά παραγόμενη γνώση(πνευματική ιδιοκτησία)
• η παιδεία και εκπαίδευση της νέας γενιάς
• η διατήρηση και βελτίωση της υγείας του πληθυσμού (μέσω αντίστοιχων κοινωνικών θεσμών πρόληψης και αποκατάστασης)
• ο εφοδιασμός των πόλεων και των οικισμών σε νερό (μέσω δικτύων και καναλιών από κοινές πηγές και αποθέματα νερού)
• η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας (από κοινές πηγές ενέργειας και η διανομή της μέσω δικτύων σε κοινή γη -δημόσια ή δημοτική-και δρόμους)
• η διακίνηση ανθρώπων και προϊόντων (μέσω χρήσης κοινών δρόμων στην ξηρά και θάλασσα, των λιμανιών καθώς και σταθερών τροχιών)
• η επεξεργασία και η επαναχρησιμοποίηση υλικών από την ανακύκλωση των κοινών αποβλήτων-απορριμμάτων των πόλεων και οικισμών
• η χρήση των κοινών ραδιοσυχνοτήτων, τηλε-συχνοτήτων και τηλεφωνίας, καθώς και των πληροφοριακών λεωφόρων

Η κοινωνικοποίηση των συλλογικών φυσικών αγαθών θα είναι η βάση και η προϋπόθεση για οποιοδήποτε κίνημα Κοινοτισμού, που θα θελήσει να καταργήσει τη σημερινή κατάσταση:

• το σημερινό «κομμάτιασμα της γης» και των «περιφράξεων» από την ιδιοκτησία,
• τη σημερινή ιδιωτικοποίηση των φυσικών-συλλογικών-κοινωνικών αγαθών,
• τον ατομικισμό-ανταγωμισμό και τις κοινωνικές ανισότητες,
• την εκμετάλλευση ανθρώπων, οικοσυστημάτων και φύσης,
• τη μόλυνση-ρύπανση του περιβάλλοντος, την αποσταθεροποίηση του κλίματος κ.λπ
• Να κοινωνικοποιήσει την οικονομία, τη γνώση και επιστήμη, την παιδεία, την υγεία κ.λπ.

Ο κοινοτισμός ξεκινά από την απαρχή της ανθρώπινης ιστορίας. Μαζί με την αντίληψη για τη «μάνα θεά φύση», κυριάρχησε και η αντίληψη για τη «μάνα κοινότητα».
Στη βάση αυτών των δύο βασικών αντιλήψεων για τις δύο «μαμάδες» ενηλικιώθηκε ο άνθρωπος σαν όν και είδος, περνώντας από τις πρωτόγονες εξισωτικές κοινωνίες στις πιο σύνθετες, στις οποίες υπήρξαν διαφοροποιήσεις, λόγω της ανισοκατανομής της εξουσίας.
Ο αρχαίος ελληνικός κοινοτισμός μας άφησε τη διδαχή (Σωκράτης): «Να είσαι όπως θα επιθυμούσες να φαίνεσαι στους άλλους», τα «Κοινά» να πρυτανεύουν και να κατακυρώνουν το ιδιωτικό με φιλοδοξία τον έπαινο του Δήμου.
Ο Κοινοτισμός σήμερα εμφανίζεται συνδεδεμένος με την υπό διαμόρφωση πρόταση της Αποανάπτυξης-επανατοπικοποίησης στο κοινωνικό πολιτισμικό πεδίο, με την κοινωνική-αλληλέγγυα-συνεργατική οικονομία στο οικονομικό, στο δε πολιτικό πεδίο με τους θεσμούς της άμεσης δημοκρατίας.
Μετά από την ανάδυσή του στις ζαμπατίστικες κοινότητες, έχουμε και την ανάδυσή του στην κούρδικη «δημοκρατική αυτονομία», που αναπτύσσεται κύρια στο Βόρειο Κουρδιστάν, σαν αυτονομία από το τούρκικο κράτος, αλλά και στη Συρία με τον κούρδικο συμβουλιακό κοινοτισμό να είναι η δύναμη εκείνη που αντιστάθηκε καλύτερα στον σκοταδισμό του ΙΣΙΣ και των ισλαμιστών, καθώς και στο μπαθικό καθεστώς
3. Αποανάπτυξη

Το παραπάνω κοινωνικό κίνημα θα έχει βασικό στόχο, την αποαποικιοποίηση των συνειδήσεων, από την ιδεολογία της «αέναης ανάπτυξης» :

• οικονομική μεγέθυνση, άπειροι πόροι, τεχνολογική καινοτομία και αγοραία επιστήμη-«τεχνολογικός μεσιανισμός»- ευημερία με αύξηση της κατανάλωσης, ατομική κοινωνική ανέλιξη μέσω αύξησης του κομματιού της πίττας κ.λπ.
•   Η βάση αυτής της ιδεολογίας σήμερα είναι η χρηματική βασικά οικονομία μέσω της πίστωσης και δανείων προς καταναλωτές, νοικοκυριά, επιχειρήσεις, κυβερνήσεις.
• πραγματική οικονομία δε μπορεί να αναπτύσσεται πλέον με 2-3% ετησίως-όπως συνέβαινε μέχρι τώρα.
• Αιτία ο κορεσμός στην παραγωγή, η μειούμενη αγοραστική δύναμη των πολλών, αλλά κυρίως τα πλανητικά όρια σε πόρους, υλικά και ενέργεια, καθώς και τα όρια στην ενσωμάτωση των τεράστιων απόβλητων των οικονομικών δραστηριοτήτων, όπως επίσης οι κλιματικές αλλαγές και οι συνακόλουθες καταστροφές.
• Υπάρχει μια ψευδαίσθηση «ανάπτυξης» μέσω της διόγκωσης της χρηματοπιστωτικής φούσκας,
• μια ψευδαίσθηση για γενίκευση της «δημοκρατίας», που αντικαθιστά αυταρχικά καθεστώτα,
• στην πραγματικότητα οδηγούμαστε σε ανατροπή της «αστικής δημοκρατίας» από την ολιγαρχία του πλούτου.
• πέρασμα από το «εθνικό δημοκρατικό πολίτευμα», στο παγκόσμιο ολιγαρχικό, που θα στηριχθεί σε τεχνοφασιστικά καθεστώτα.
• Για τους παραπάνω λόγους ο καπιταλισμός πρέπει να ξεπερασθεί. Αν θέλουμε να μη καταρρεύσει η υλική βάση της ύπαρξης των μελλοντικών γενιών των ανθρώπινων και λοιπών κοινοτήτων.

Θα χρειασθεί:

• Η σημερινή κρίση των δημοσιονομικών χρεών να λυθεί υπέρ των κοινωνιών και όχι για άλλη μια φορά υπέρ των «από πάνω».
• Οι ιδιώτες επενδυτές-αγοραστές των κρατικών ομολόγων και οι παγκόσμιοι παίκτες, έπαιξαν και έχασαν.
• Η επιλογή που έχουμε να κάνουμε σήμερα είναι μεταξύ μιας ανεξέλεγκτης ύφεσης και μιας ελεγχόμενης και βιώσιμης απο-ανάπτυξης».  
• Να στηριχθούμε –όσο γίνεται περισσότερο-στις τοπικές οικονομίες, στην αυτοδυναμία και αυτάρκεια των περιοχών και των χωρών, στις δίκαιες ανταλλαγές μεταξύ τους.
• Να επαναπροσδιορίσουμε τις βασικές μας ανάγκες και τον τρόπο ικανοποίησή τους. Όσο γίνεται λιγότερο μέσω των αγορών και με μικρότερο κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα.
• Επιδιώκοντας αντί της «ευημερίας»της υπερκατανάλωσης, την ευζωία μέσω της «ατομικής εγκράτειας» και της «συλλογικής αφθονίας».
• Μέσω αυτοανάπτυξης, αυτοπραγμάτωσηςκαι αυθυπέρβασή μας σαν κοινωνικά όντα.
• Μέσω της δημιουργίας ενός νέου ανθρωπολογικού τύπου και ενός μετακαπιταλιστικού πολιτισμικού προτύπου.
• Να περάσουμε από το κατακερματισμένο συνειδησιακά άτομο προς το πολύπλευρα αναπτυγμένο «πρόσωπο».
• Από τον καταναλωτή βιοτικών, χρηστικών, ιδεοπολιτικών  αξιών στον ταυτόχρονο παραγωγό τους, στον παραγωγοαναλωτή τους. Από τον ανασφαλή και κατεχόμενο από τον φόβο της απώλειας και του θανάτου άνθρωπο, στη φιλοσοφημένη, προσγειωμένη προσωπικότητα, που αποδέχεται ότι δεν γεννήθηκε σε αυτόν τον κόσμο μόνο για να καταναλώνει, αλλά για να ζήσει βιώνοντας τον πεπερασμένο χρόνο του όσο γίνεται πιο ποιοτικά, βελτιώνοντας τον εαυτό και τους άλλους γύρω του.
• Από τις κυρίαρχες αξίες του ατομικισμού, του βολέματος του «εαυτού», της ατομικής κατανάλωσης και απληστίας, της επέκτασης της κτήσης, του ανταγωνισμού, της επιβολής και κυριαρχίας στους άλλους και τις άλλες μορφές ζωής, κ.λπ.,
•  στις αξίες της συνύπαρξης, της συλλογικής ευζωίας, της εγκράτειας, της αλληλεγγύης, της αποδοχής του διαφορετικού, της συνεργατικότητας, της συνεργασίας και ισορροπίας με τα οικοσυστήματα και τη φύση, κ.λπ.
• Να περάσουμε σε ένα νέο πολιτισμό και κοινωνία που θα χρειασθεί να μετατρέψει το κυρίαρχο τώρα πολιτισμικό είδος του homo economicus στο νέο είδος του homo ecosoziologicus (ας μας επιτραπεί η έκφραση)

Η κατεύθυνση μπορεί να είναι:

• «από-ανάπτυξη εδώ» (όπου υπάρχει μεγάλο οικολογικό και κοινωνικό αποτύπωμα)
•  «συντήρηση εκεί»( όπου υπάρχει βιωσιμότητα)
• «ανάπτυξη παραπέρα»( όπου μειώνεται το οικολογικό και κοινωνικό αποτύπωμα π.χ. μέσω της ανάπτυξης των οικο-καλλιεργειών για την παραγωγή ποιοτικών τροφίμων και την ενσωμάτωση της περίσσιας του CO2 της ατμόσφαιρας στο έδαφος μέσω της βιομάζας: τα επόμενα 40-50 χρόνια οι αγροτικές κοινότητες μπορούν να ενσωματώσουν τα 2/3 της περίσσειας-οργάνωση GRAIN)

Προτείνεται να διατυπωθεί και να υλοποιηθεί «από τα κάτω»  και από τους «αποκάτω» ένα « πρόγραμμα μετάβασης» προς μια ελληνική κοινωνία αποανάπτυξης, που θα στηριχθεί:

• στην οικονομία των βιοτικών αναγκών όσον αφορά στο περιεχόμενο(Κοινωνική, Αλληλέγγυα Συνεργατική Οικονομία των Αναγκών-Κ.Α.Σ.Ο.Α)
• στον συνεργατισμό-συνεταιρισμό όσον αφορά στις σχέσεις παραγωγής
• στη συλλογική-κοινοτική-δημοτική ιδιοκτησία όσον αφορά στα μέσα παραγωγής,
• στην εγγύτητα και τις μικρές αποστάσεις όσον αφορά στο μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα,
• στην άμεση δημοκρατία των συνελεύσεων και των ανακλητών εκπροσώπων, όσο αφορά στις διαδικασίες αποφάσεων, πολιτικής θέσμισης και διακυβέρνησης.
• Εφαλτήρας για την οικονομία μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας, ο τομέας ένδυσης-υπόδησης, ο ενεργειακός τομέας με αιχμή στις ΗΜΕ και ο τομέας του ήπιου οικοτουρισμού

Η σκιαγράφηση ενός τέτοιου προγράμματος περιληπτικά:

• Να  αρνηθούμε τη θέση που έχει σήμερα η χώρα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης.
• Να μετατρέψουμε τη χώρα σε ζώνη οικο-βιο-γεωργίας και ζώνη ελεύθερη από μεταλλαγμένα με ποιοτικά προϊόντα που θα έχουν και συγκριτικό πλεονέκτημα(αυτάρκεια-ΠΟΠ κ.λ.π.). Να  αναβλαστήσουμε τα καμένα δάση, να αποκαταστήσουμε τις λίμνες ,τα ποτάμια, τους βιοτόπους(έλη), τις παραλίες.
• Να ξαναγίνουμε αγροτική κοινωνία των κάθε είδους μικροπαραγωγών, όχι των 10ετιών του 50-60, αλλά των πολυλειτουργικών  οικο-αγροτών , οικο-παραγωγών-χειροτεχνών
• Να αποκαταστήσουμε στη διατροφή μας το μεσογειακό διατροφικό μοντέλο με μείωση της κατανάλωσης κρέατος
• Να συρρικνώσουμε το συγκεντρωτικό κράτος μεταφέροντας δικαιοδοσίες και πόρους προς μια όσο γίνεται πιο αποκεντρωμένη Τοπική Αυτοδιοίκηση και κοινωνία.

Να στραφούμε σε:

• Οικοτουρισμό, ηλεκτροκίνηση, εξοικονόμιση ενέργειας, αποκεντρωμένες ΑΠΕ, ενεργειακή αυτονομία δήμων με δημοτικοποίηση μονάδων παραγωγής και δικτύου διανομής ενέργειας.
• Τοπικά βιομηχανικά οικοσυστήματα(απόβλητα μονάδων, επεξεργάσιμη ύλη για άλλες). Επανασύσταση της κλωστοϋφαντουργίας-βιομηχανίας ζάχαρης κ.λπ.
• Εσωτερική μετανάστευση με συλλογικές μετεγκαταστάσεις ανέργων νέων των πόλεων στην περιφέρεια, σε χώρους αυτοπαραγωγής και αυτοδιαχείρισης. Οικο-κοινότητες με τη μορφή διευρυμένων οικογενειών(όχι γενετικής συγγένειας, αλλά ιδεολογικής συγγένειας), κύτταρα των μελλοντικών χωρικών κοινοτήτων-δήμων.
• Ομάδες παραγωγών, συνεταιριστικές-συνεργατικές δομές παραγωγωαναλωτών για απευθείας διακίνηση χωρίς μεσάζοντες, συνεταιριστικά-συνεργατικά μικρά μαγαζιά, δίκτυα διανομής και ανταλλαγής προϊόντων-υπηρεσιών με τοπικά νομίσματα.
• Να στηριχθούμε περισσότερο στα συλλογικά και κοινωνικά αγαθά προωθώντας από τώρα την κοινωνική οικονομία των αναγκών και της αλληλεγγύης με το μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα.

4.            Άμεση δημοκρατία

Ο κοινοβουλευτισμός και το κομματικό σύστημα διαμεσολάβησης και διακυβέρνησης έχει αποτύχει, έχει απομυθοποιηθεί στα μάτια των νέων γενιών του «αναπτυγμένου» κόσμου, ιδίως στους «αδύνατους κρίκους», όπως η Ελλάδα.
Όλα τα εγχειρήματα που παρουσιάσθηκαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της κρίσης(καταγράφηκαν πάνω από 3000) εφάρμοσαν και εφαρμόζουν στα πλαίσιά τους την άμεση δημοκρατία. Γιατί αυτό να μη γίνει γενικότερος κοινωνικός πειραματισμός; Μια κοινωνία σε κίνηση και μετάβαση μπορεί να εφεύρει διαδικασίες και θεσμούς που σήμερα δε μπορούμε ούτε να φαντασθούμε.
Ο ευνοϊκότερος χώρος για τη δημιουργία αυτής της νέας πολιτικής, των νέων θεσμών, του νέου ανθρωπολογικού τύπου και πολιτισμικού προτύπου, είναι:
•             ο χώρος της τοπικής κοινωνίας(όπου ο καθένας ξέρει λίγο ως πολύ τον άλλο και μπορεί να του έχει εμπιστοσύνη ή όχι),
•             του Δήμου και της Τ. Α., που περιλαμβάνει την τοπική πόλη και τη γύρω από αυτήν ύπαιθρο.
•             Της περιφέρειας με την έννοια της «βιοπεριφέρειας»: ενότητα στηριγμένη στα ίδια αυτοτροφοδοτούμενα οικοσυστήματα και ανανεώσιμους πόρους
•             Εδώ θα είναι πιο εύκολη η δημιουργία ενός συνειδητού μαζικού πολιτικού κινήματος του Κοινοτισμού και της άμεσης δημοκρατίας που θα δημιουργούσε εκτός των άλλων και ένα δημοτικό τομέα οικονομίας.

Δημοτικός τομέας οικονομίας:
•Η Τ.Α. θέτει πόρους στη διάθεση συλλογικών δομών εργασίας, με τη μορφή κοινωνικών επιχειρήσεων (συνδυασμός αμειβόμενης εργασίας για ανέργους - εξειδικευμένης από υπαλλήλους του δήμου -εθελοντικής εργασίας από εθελοντές που μαζί με τους υπαλλήλους παίζουν το ρόλο του "εμψυχωτή")
•Δημιουργεί χώρους παραγωγής και αυτοπαραγωγής (π.χ. εργαστηρίων επαναχρησιμοποίησης ηλεκτρικών - ηλεκτρονικών ειδών, επίπλων, ρούχων, κομποστοποίησης -λιπασματοποίησης οργανικών αποβλήτων, δημοτικών λαχανόκηπων, μεταποιητηρίων γεωργικών προϊόντων κ.λπ.)
•Χώρους απασχόλησης παιδιών ,ανταλλαγής ειδών από «δεύτερο χέρι»,γραφείων «συνταξιδιωτών» κ.λπ
•οργάνωση γραφείων-συνεργείων από άνεργους αρχιτέκτονες-οικοδόμους για κατασκευή-μετατροπή κτιρίων σε βιοκλιματικά, συνεργείων  για τη δημιουργία «πράσινων στεγών» και «ηλιακών στεγών»
•Κοινωνικοποίηση-δημοτικοποίηση της παραγωγής και διανομής της ηλεκτρικής ενέργειας. Δίκτυα ΜΤ-ΧΤ στους δήμους(αντί ιδιωτικοποίησης). Συνεταιρισμοί ΚΑΣΟΑ για την παραγωγή ενέργειας από μικρές εγκαταστάσεις ΗΜΕ-όχι ΒΑΠΕ- και διάθεσή της στα τοπικά δημοτικά δίκτυα. Οργανωση καμπάνιας μείωσης της ζήτησης και εξοικονόμισης ενέργειας.
•οργανισμοί ή συνεταιρισμοί διαχείρισης νερού και αποχέτευσης -όπου δεν υπάρχουν- γιατί σε μερικές κοινότητες υπάρχουν από παλιά οι Οργανισμοί Εγγείων Βελτιώσεων(ΟΕΒ),
Ειδική περίπτωση: αυτοδιαχειριζόμενα συνεργεία και όχι ιδιώτες εργολάβοι να αναλαμβάνουν συγκεκριμένες εργασίες του δήμου

Αμεση Δημοκρατία στις τοπικές κοινωνίες και Τ.Α.:

• κλειδί η δημοκρατική αναγέννηση του πολίτη και ο συμμετοχικός προϋπολογισμός και προγραμματισμός
• συνελεύσεις των κοινοτικών διαμερισμάτων και των γειτονιών των πόλεων για τον προϋπολογισμό
•  συνελεύσεις εκπροσώπων(ανάλογα με τον αριθμό των συμμετεχόντων) για τον προϋπολογισμό με βάση τις προτάσεις των συνελεύσεων και τις προτάσεις, μελέτες και πόρους της δημαρχίας
• Κλειδί Κινήσεις Πολιτών με το χαρακτηριστικό της «δημοκρατίας εν δράσει» με τοπική παρέμβαση στην πορεία ανάληψη της εξουσίας στους δήμους
• Όταν γίνει αυτό σε αρκετούς δήμους, επί τάπητος το ζήτημα ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου και η έκφρασή του σε ένα νέο σύνταγμα στην πορεία δημιουργίας της Ομοσπονδιακής Κοινοπολιτείας της Κοινότητας των Κοινοτήτων

Η Κοινότητα των Κοινοτήτων:

• Κοινότητες υπαίθρου με γενικές συνελεύσεις και το εκλεγόμενο κάθε φορά ανακλητό Συμβούλιο Κοινότητας(Σ.Κ.). Δέκα τέτοιες κοινότητες αποτελούν έναν υπαίθριο Δήμο
•  Αστικές Κοινότητες με βάση τα νοικοκυριά ενός δρόμου ή οικοδομικού τετραγώνου με Σ.Κ.
• Κοινότητες μιας γειτονιάς συμμετέχουν στη Συνέλευση Γειτονιάς(Σ.Γ.) με τα Σ.Κ. και εκλέγουν το Συνοικιακό Συμβούλιο(Σ.Σ.).
• Όλα τα Σ.Σ. συμμετέχουν στη συνέλευση του Δήμου της πόλης για τον συμμετοχικό προγραμματισμό-προϋπολογισμό και τον κοινωνικό έλεγχο και εκλέγουν το Συμβούλιο του Δήμου(Σ.Δ).
• Τέταρτο επίπεδο διαβούλευσης: Τα συμβούλια των υπαίθριων και των αστικών δήμων συμμετέχουν στη συνέλευση της Χ.Ε. και εκλέγεται το Συμβούλιο της Χωρικής Ενότητας για τη συμμετοχή στην Ομοσπονδική Κοινοπολιτεία της επικράτειας

Αυτό το Σύστημα συμβουλίων( ΣΣ )θα αποτελέσει τον πολιτικό κορμό για τη μετάβαση σε μια κοινωνία της Κοινότητας των Κοινοτήτων 

 Τα πρώτα βήματα  θα μπορούσαν να είναι:

•       Από ενδιαφερόμενους ενεργούς πολίτες-πρόσωπα και κινήσεις-πρωτοβουλίες πολιτών που έχουν γνώση του διακυβεύματος, δημιουργούνται σε κάθε περιφέρεια και όπου είναι δυνατό σε κάθε δήμο Συμβούλια ενδογενούς Παραγωγικής Ανασυγκρότητσης για να δημιουργηθούν παραγωγικά δίκτυα ικανοποίησης των βασικών αναγκών του ντόποιου πληθυσμού

•       Παρεμβαίνοντας στις τοπικές κοινωνίες προσπαθούν να συγκαλέσουν συνελεύσεις πολιτών για την παραγωγική ανασυκρότηση. Από αυτές τις συνελεύσεις σε κάθε δήμο εκλέγονται:  Συμβούλιο Αγροδιατροφικού Τομέα (ΣΑΤ) για την προώθηση της διατροφικής ασφάλειας του τοπικού πληθυσμού και  Συμβούλιο Δημοτικού Τομέα Οικονομίας (ΣΔΤΟ), για τη στήριξη του ιδιαίτερου οικονομικού ρόλου του δήμου που θα αφορά στις συνολικές ανάγκες των δημοτών.

•       Το ίδιο θα χρειασθεί να γίνει και για κάθε άλλον τομέα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας στους δήμους και τις περιφέρειες προωθώντας την Συνεργατική Οικονομία των Αναγκών(Σ.Ο.Α)

•       Τα Συμβούλια αυτά συνδεόμενα μεταξύ τους με ομοσπονδιακή μορφή μπορεί να αποτελέσουν το πρόπλασμα του Συστήματος Συμβουλίων της Κοινότητας των Κοινοτήτων