Επιστροφή προς τα ... μπρος!

Επιστροφή προς τα ... μπρος!

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΝΑ ΘΕΜΕΛΕΙΏΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΉΣ ΙΣΌΤΗΤΑΣ

Αποανάπτυξη-Τοπικοποίηση -Αυτονομία- Άμεση Δημοκρατία-Ομοσπονδιακός Κοινοτισμός

Τον Μάιο του 2020, μια ομάδα περισσότερων από 1.100 υποστηρικτών της «Αποανάπτυξης», υπέγραψε ένα μανιφέστο καλώντας τις κυβερνήσεις να αδράξουν την ευκαιρία και να στραφούν προς ένα «ριζικά διαφορετικό είδος κοινωνίας, αντί να προσπαθούν απεγνωσμένα να θέσουν ξανά σε λειτουργία την «καταστροφική ανάπτυξη». Η Συνδημία του κοροναϊού δείχνει ότι θα χρειασθεί να γίνουν μεγάλες αλλαγές, αν δεν θέλουμε να πάμε στην κατάρρευση! Ειδικά για την μετά-COVID Ελλάδα: Για να ξεφύγει η χώρα από τη μέγγενη των χρεών, από την φτωχοποίηση και το πολιτισμικό αδιέξοδο, καθώς και από την κατάθλιψη και την μεμψιμοιρία στην οποία έχει πέσει ο πληθυσμός της-ιδίως μετά το σοκ της πανδημίας και τον εγκλεισμό του στα σπίτια- θα χρειασθεί, μετά το πέρασμα της καταιγίδας, να αναπτερωθεί το ηθικό του μέσα από μια στροφή προς μια ενδογενή παραγωγική ανασυγκρότηση . Εφαλτήρας μπορεί να γίνει ο αγροδιατροφικός τομέας και στη συνέχεια ο μεταποιητικός ένδυσης- υπόδησης, ο ενεργειακός και ο ήπιος ποιοτικός τουρισμός να την συμπληρώσουν. Είναι μια εναλλακτική στη σημερινή κυρίαρχη κατεύθυνση, που δεν χρειάζονται κεφάλαια, ξένες επενδύσεις, χωροταξικά σχέδια, υπερτοπικές συγκεντρώσεις, μεγαλεπήβολα και εξουθενωτικά μεγέθη και ρυθμούς. Η κατεύθυνση της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης -Αυτονομίας- Άμεσης Δημοκρατίας-Ομοσπονδιακού Κοινοτισμού θα μπορούσε να είναι η διέξοδος για την χώρα, στην μετά-COVID εποχή!

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Ε ,ΡΕ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!



Ένα γράμμα προς τον Γιάννη Μακριδάκη:

Αγαπητέ συναγωνιστή στρατιώτη του εδαφους Γιάννη Μακριδάκη
Είμαι και εγώ ενας “στρατιώτης του εδάφους” 31 ετών, που αν δεν υπήρχε η κρίση η τρόικα και όλα τα δεινά που έχουν χτυπήσει τη χώρα μας,θα είμουν ένας κουστουμαρισμένος νέος σε μια τράπεζα,στέλεχος σε μια μεγάλη εταιρεία (όπως και υπήρξα) ισως και ένα ακόμα γραναζι του δημοσίου μιας και διαθέτω πολύ μεγάλο βίσμα.
Για καλή μου τύχη ,όπως και η πλειοψηφεία εδώ στη κρήτη,έχω στη κατοχή μου κάποια κομμάτια γης,κληρονομιά από το παππού μου και τη γιαγιά μου,η γιαγιά μου πρόσφυγγας απο μικρά ασία, τους είχε δώσει το κράτος τοτε γη για μια καινούργια αρχή .
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου βοηθούσαμε το παππού και τη γιαγιά στη καλλιέργεια αμπελιού ελιάς λεμονιάς και ανά διαστήματα σε κηπευτικα, τα τελευταία κυρίως για το σπίτι,εγω θυμαμαι οτι πηγαινα με το ζορι τα σαβατοκυριακα,που να ξυπνάς πρωι,που να γεμίζεις λάσπες,που να κρυώνεις,που να κάθεσαι να τρως με το παππού «φτωχικά» τη τροφή που έβγαζε,ελιές ντομάτα σταφίδες καρύδια κτλ. Εγώ ο γιος ενός δημόσιου υπαλλήλου που είχε τα πάντα πως να τα καταδεχομουν όλα αυτα?Οταν παραπονιόμουν στους γονείς μου η απάντηση ήταν «δε τον λυπάσε το καημένο?να τα τραβάει μονος»
Όποτε δυσανασχετούσα για αυτά ο παππούς μου ελεγε το εξής «κλισέ» «εε ρε κατοχή που σας χρειαζεται…»Εγω σκεφτομουν «τον καημενο το γέρο,εχει ξεμείνει δεκαετίες πίσω» και έβριζα τον εαυτό μου που δεν είχαμε σταματήσει πριν σε κανένα φούρνο να πάρω τα όμορφα και λαχταριστά που είχε φτιάξει ο φούρναρης (ζαμπονοτυρόπιτες κρουασάν σάντουιτς λαχταριστά),διάβρωση μεγάλη…
Λίγους μήνες μετά από το θάνατο του παππού και ως εργαζόμενος σε καθεστώς οικονομικής κρίσης (άθλειες συνθήκες 12 ωρου με μπόλικη πίεση και υπόχρεως σκλάβος στα αφεντικά μου που μου άκαναν τη χάρη και μου έδιναν κανονικά τις αποδοχές μου) ξαφνικά έγινε το μεγάλο μπαμ(ίσως κάπως έτσι να έγινε και το “big bang”!)Ξαφνικά όλα αυτά που μου ειχαν διδάξει παππούς γιαγιά έσκασαν μέσα μου,σαν να κρυβόντουσαν στο πίσω μέρος του μυαλού μου και περίμεναν να βγουν στη επιφάνεια σα σανίδα σωτηρίας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης .
Σκεφτόμουν αυτό είναι?έτσι θα πάει?σκλάβος ?να κάνω 12 ωρο τα ίδια και τα ίδια και να λέω και ευχαριστώ?όταν ρωτούσα τους γύρω μου οι απαντήσεις οι εξής:έτσι είναι η ζωή,θα συνηθίσεις,να παρακαλάς που έχεις δουλειά»κάτι δε μου άρεσε.κάτι με χάλαγε κάτι μέσα μου φώναζε.ήταν ο παππούς που είχε περάσει αντίστοιχες καταστάσεις στη κατοχή (δούλευε στα καταναγκαστικά έργα των κατοχικών δυνάμεων)
Τα παράτησα,άδραξα το σπίτι και τα χωράφια του παππού,απο τότε έχει ξεκινήσει μια συναρπαστική διαδρομή,έσκαψα, φύτεψα, εφτιαξα τα παρτέρια μου καθάρισα και ξαναζωντάνεψα τα φρουτόδεντρα μου,τις καρυδιές μου. Αγόρασα τις κότες μου και τις αμόλησα στο χωράφι με τις λεμονιές,μαζι με τα 2 αρνάκια μου τρώνε τα «ζιζάνια» και με ευχαριστούν με τη πλούσια κοπριά τους,ξεκίνησα επιτέλους να σκέφτομαι,ήρθα σε επαφή με γείτονες που και αυτοι αναγκάστηκαν να γυρίσουν,βρισκόμαστε,ανταλλάσουμε,δίνω καρύδια μου δίνουν τυρι ,δίνω αυγά ημέρας μου δίνουν φρέσκιες μαρμελάδες ,κάθε μέρα ανταλλαγή,τεράστια ποικιλία απο τρόφιμα γλυκά παραδοσιακά οτι θες,ερωτήσεις απαντήσεις σχετικά με ζώα δέντρα κηπευτικά,το μυαλό συνέχεια σε εκγρήγορση, καθημερινά απλά προβλήματα που λύνονται με απλές απαντήσεις από γείτονες και πιο έμπειρους,μια ζωη σε αρμονία με τα ζώα τα πουλιά τα δέντρα το πράσσινο,κάθε μέρα ανεβαίνω σε ενα λοφάκι με το σκύλο μου και βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα,χρησιμοποιώ εργαλεία,φτιάχνω κατασκευές για τα ζώα μου,πως να τα ταίζω πως να τα ποτίζω,κάνω δοκιμές στα παρτέρια μου,μαζεύω υλικό και ψάχνομαι να τα γεμίσω με σωστό χώμα που θα μου αποδόσει,φτιάχνω κομποστ,αντιμετοπίζω τα λαχανικά σαν παιδια,καθε μέρα τα περιποιούμε τα ποτίζω τα λυπαίνω με τη κοπριά μου,τα ελένγχω για τους φυσικους εχθρούς και οτι δε ξέρω ρωτάω,ποια σύγκριση μπορεί να υπάρχει σε ένα αγοραστό μπρόκολο με ένα μπρόκολο που το φύτεψες και το περιποιήθηκες για 3 μήνες?καμια!το πρώτο το πετάς άμα τύχει και σου περισσέψει στο ψυγείο ,το δεύτερο το φυλας σαν θυσαυρό στο ψυγείο σου,το ψυγείο μου και το κελαρι μου ειναι το θυσαυροφυλακειο μου
Ψυχαγωγία υπερπαραγωγής, κάθε μέρα είμαι θεατής σε κατι καινούργιο,τις προάλες είδα μάχη μεταξύ κρεμυδοφάγου και μιας σφίγγας,ζουρίδα να κυνηγάει ποντικό,κάθομαι τα βραδυα στη φωτια, κουκουβάγιες κάθονται παρέα στα κλαδιά της καρυδιάς,κάθε μέρα βλέπω αετούς (μου εχουν αρπαξει μερικα μικρα κοτόπουλα αλλα δε πειράζει),ηλιοβασιλέματα και απίστευτα χρώματα στους ουρανούς,τραγούδια απο πουλιά γρύλους αφορδακούς (βατραχια),ο χαλαρωτικός ήχος του ποταμού κάθε μέρα στα αυτιά μου καθώς περιποιουμε τα παρτέρια μου,φτιαχνω τα δέντρα μου κτλ. (η κοπέλα μου πληρώνει καθε μήνα 40 ευρω στη σχολή γιόγκα ακούγοντας νερά να τρέχουν και τιτιβίσματα πουλιών σε «κονσερβα» μέσα από ένα laptop…),καθόμαστε παρέες με όργανα συχνά πυκνά και τραγουδάμε,στο τραπέζι τα πάντα και τα περισσότερα δικά μας καθαρής παραγωγής,απίστευτετα κρασιά και ρακί που δε τα βρίσκεις στις καλύτερες κάβες!μια ζωη παραμυθένια μια ζωη ποιοτική,παράδεισος.
Σκέφτομαι συχνά τον παππού μου,και αν κάνω και εγω κάποτε εγγόνια,ισως και αυτα ειναι καλομαθημένα ,γιατι ολα είναι κύκλος,αν δυσανασχετίσουν για το πρωινό τους αυτό που θα τους πω?
Ε ΡΕ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ
Με εκτίμηση
“INTOTHEWILD”
Περισσότερα στο: http://yiannismakridakis.gr/?p=3895


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου